Prof. inż. Wilhelm Mozer (1889-1958)

Wilhelm Mozer był wybitnym profesorem Politechniki Lwowskiej. Z Fablokiem łączyła go współpraca dotycząca konstrukcji lokomotyw parowych.

Dzięki niemu pracowała tu też wysoko wykwalifikowana kadra inżynierska, na przykład - Klemens Sielecki czy Stanisław Gierzyński - wspomina Tadeusz Trytko z Chrzanowa.

14 listopada mija 50. rocznica śmierci Wilhelma Mozera. Jest on autorem książek o projektowaniu i konstruowaniu parowozów.
Urodził się 29 kwietnia 1889 r. we Lwowie. Ożenił się ze Stefanią z Hilewiczów. Miał 6 córek i 2 synów. Po ukończeniu II Szkoły Realnej we Lwowie studiował w latach 1906-1911 na Wydziale Mechanicznym Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Specjalizował się w budowie maszyn kolejowych.

W latach 1912-1923 pracował jako inżynier i starszy komisarz maszynowy w dyrekcji kolei we Lwowie. Pod jego kierownictwem powstał jesienią 1918 roku polski pociąg pancerny. W 1919 podjął równolegle pracę na Politechnice Lwowskiej, jako asystent katedry technologii metali, kierowanej przez prof. Anczyca.

W roku 1922 został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem katedry maszyn kolejowych. W 1929 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W latach 1928-29 był dziekanem Wydziału Mechanicznego. Od 1940 do 1941 roku kierował, w ramach Lwowskiego Instytutu Politechnicznego, katedrą budowy maszyn parowych i lokomobil.

Podczas okupacji niemieckiej był najpierw nauczycielem szkoły technicznej, następnie, w latach 1942-1944, profesorem uczelni, działającej pod nazwą Staatliche Technische Fachkurse. Od 1944 roku pracował ponownie jako profesor Lwowskiego Instytutu Politechnicznego, a do 1958 kierował katedrą energetyki cieplnej, kotłów i turbin.

Jego twórczość naukowa dotyczyła kolejnictwa oraz technologii metali. Z tej dziedziny publikował podręczniki oraz artykuły naukowe w języku polskim i rosyjskim. Były to między innymi książki: „Budowa parowozów” (Lwów 1924), „Podstawy teoretyczne kotła parowego” (Lwów 1927), „Budowa i obliczanie części parowozów” (Lwów 1935), „Stawidła suwakowe parowozów” (Lwów 1938).
Współpracował z przemysłem maszyn kolejowych w Chrzanowie, Poznaniu i Warszawie. W dziedzinie technologii metali rozszerzył zakres wykładów katedry o techniczne badania żelaza, jego cieplną obróbkę, analizę stopów technicznych żelaza i stali. Wykładał też spawalnictwo i odlewnictwo, rozbudował laboratorium metalograficzne. Z tej dziedziny opublikował książki: „Układ żelazo-węgiel” (Lwów 1934), „Nowsze materiały stosowane w budowie maszyn” (Lwów 1937).

Zmarł w Gdańsku 14 listopada 1958 roku. Przyjechał wtedy w odwiedziny do zamieszkałej tam rodziny. Pochowany został na cmentarzu Srebrzysto w Gdańsku, na poletku profesorskim.
Oprac. Patrycja Stanek
(na podstawie wspomnień Tadeusza Trytki)

Tadeusz Trytko dziękuje rodzinie profesora za udostępnienie biografii i zdjęcia